inspiratie
Cellen en planeten, ze delen zich, klonteren, hechten zich, stoten af, reizen, vechten, moorden, zoeken elkaar op, verstrengelen, verdwijnen, verschijnen, herhalen dit proces steeds weer en sterven af. Maar ze leven ook weer eindeloos door, omdat ze klonteren, zich delen en vermenigvuldigen. Als ze uiteindelijk sterven en stof worden, is er dan niets meer of zijn er dan nog op een microniveau cellen te vinden die oneindig doorleven en opgaan in andere organismen?
Als ik inzoom op het universum en als ik inzoom op een cel dan zie ik vergelijkbare composities. Hoe kan dat? Is het de sterrenstof? Kunnen we al het leven in het universum reduceren tot één enkele cel? Is het zo simpel? Of zijn we verbonden in een bijzonder ingewikkeld patroon van levenslijnen, oercellen en dna en dat miljarden jaren lang?
Dit proces intrigeert me enorm en daarom is dat het grote thema in mijn werk. Ik wil inzichtelijk maken hoe ik denk dat alles met elkaar verbonden is en de schoonheid hiervan vorm geven in mijn beeldtaal.
Om de dna-lijnen uit te beelden, heb ik een reeks foto’s van mijn voorouders in een context van een universum geplaatst. Daarmee wil ik hun niet alleen bestaansrecht geven, maar ook uitbeelden dat ieder persoon, met iedere cel die in hem of haar huist, een functie heeft in dat onmetelijke, onvoorstelbaar grote universum. Ik heb deze serie ‘places in universe – universal places’ genoemd.
Geïnspireerd door een krantenartikel met de naam ‘Eenzame planeet drijft af van zijn ster, object CFBDSIR2149’, ben ik een serie werk gaan maken over deze eenzame planeet. De planeet werd afgestoten door zijn ster en ging zijn eigen weg. Ik ben op dit gegeven doorgegaan en heb hem een aantal universa gegeven waarin hij kon rusten of zich ontwikkelen, kon reizen of liefhebben, al naar gelang.
En om het grote van het kleine vorm te geven ben ik aan de slag gegaan met groenten. Ontroerd door de schoonheid en de perfectie van iets ogenschijnlijk simpels als een ui of een courgette, heb ik papyrus van deze groenten gemaakt op dezelfde manier als de oude Egyptenaren hun papyrus maakten. Toen ik uiteindelijk de vezel overhield, was ik verbaasd hoeveel de compositie hiervan lijkt op die van het universum. Alles is verbonden.
Deze verbondenheid van het oneindig grote en het even oneindig kleine wil ik in mijn werk weergeven. Ik gebruik de techniek van Japans papier gieten. In de vezel van het natte papier, abaca of kozo, giet ik mijn composities. Ik werk daarbij met diverse druktechnieken, materie, pigmenten en schilderingen in een samenspel van vezel en water en zo ga ik door tot ik de verbondenheid voel.
Petra Poolen
(geboren op 29 juli 1966 te Heerlen, woont en werkt in Maastricht, Papenweg 5, 6212 CC)